မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ ေမတၱာစာ
ေအာင္ဒင္
ဇန္နဝါရီ ၂ဝ၊ ၂ဝဝ၂ ညေန ၆း၅၅ နာရီ
ငါတို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ ?
ပင္လယ္လို ငိုညည္းေနၾကမွာလား၊
မုန္တိုင္းလို ရမ္းကား ႐ူးသြပ္မွာလား၊
ခန္႔မွန္းရခက္တ့ဲ မိုးတိမ္ေတြလို
မတည္မၿငိမ္ ေရြ႔လ်ားေနၾကမွာလား၊
မီးေတာင္လို
အခ်ိန္ေစာင့္ၿပီးမွ ေပါက္ကြဲရမွာလား ?
တခ်ိဳ႔က
အတိတ္ကို လွလွပပျပန္ေရး
ကိုယ္ရည္ေသြးတီးလံုးေတြနဲ႔ မြမ္းမံ
ျပတိုက္နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲက်န္ရစ္ခ့ဲ ….
တခ်ိဳ႔က
ပညာရွိဝတ္ ႐ံုၿခံဳလႊမ္း
က်မ္း စာေတြ၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ
စကၠဴေပၚကစီမံကိန္းေတြနဲ႔
လိုက္လို႔မမီေအာင္ ခ်ီတက္သြားၾကၿပီ …
တခ်ိဳ႔လည္း
နာက်ည္းဆဲ၊ ငိုေႂကြးဆဲ
အလြမ္းေတြထဲမွာ ေနသားတက်
ဖန္ဆင္းခံရတ့ဲ ဘဝတခုလို …
ငါ့စပယ္႐ံုေလးကေတာ့
အပြင့္ေတြေဝလိုက္
အပြင့္ေတြေႂကြလိုက္
အရာခပ္သိမ္းကို နားလည္ေပးလိုက္နဲ႔
မိုက္မိုက္မဲမဲ သင္းပ်ံ႔ဆဲ … ။
မိတ္ေဆြတို႔ေရ
ေဆာင္းပီသေအာင္
ႏွင္းေတြက်လိုက္ၾကပါစို႔ … ။ ။
