အေမ့အေၾကာင္း
ေအာင္ဒင္/ဒတၳ
ႏိုဝင္ဘာ ၁၇၊ ၁၉၈၄
ရီစရာေတြးမိတယ္..အေမ
ေရႊေရာင္ေန႔မ်ား
ရွည္လ်ားစြာေတာက္ပ
ဘ၀မွာ သာယာၿခင္းနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕
က်ေနာ္္ေမာ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့....
အလိမၼာကိုယံုၾကည္အားတက္
၀့ံရဲၿခင္းမ်က္ႏွာနဲ႔
..အာဂ ..ငါ့သား..ရယ္လို႔
ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားမွာေပါ့..ေနာ္...။
ရီစရာေတြးမိတယ္..အေမ
ပညာေတြစံု၊ ရာထူးဂုဏ္နဲ႔
ေရႊဘံုေပၚမွာက်ေနာ္္ေမြ႕
ဘ၀ေမ့ၿပီဆိုပါေတာ့....
ထား၀ယ္ၾကိမ္တုတ္တစ္ေခ်ာင္း
လက္က်န္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔
ဆံုးမစာေဟာင္းကိုေမ့၊
အမွားေပြ႕ပိုက္သားငမိုက္ကို
ရုိက္နွက္ရက္မွာေပါ့...ေနာ္..။
ရီစရာေတြးမိတယ္...အေမ
လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြမွာ
တစ္ႏွစ္မွ..ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွစ္ပုဒ္
တစ္ပုဒ္မွေငြတစ္ဆယ္..ႏွစ္ဆယ္
မာနငယ္နဲ႔ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္
တစ္ခါတစ္ရံ..သတၱိေတြေပ်ာက္ခဲ့ေတာ့...
....ေၿခေထာက္ဆိုတာ
ရွင္သန္ေနသမွ် လမ္းေလွ်ာက္ရမယ္
မာနကို၀ယ္ယူလို႔မရဘူး
ေသြးထဲကဗီဇကိုဦးညြတ္ဆက္ခံ....
နက္ၿဖန္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
ခြန္အားၿဖည့္စြက္ေပးမွာေပါ့ေနာ္...။
ရီစရာေတြးမိတယ္..အေမ
ဘ၀မွာေနေရာင္ညႈိးေဖ်ာ့
ေခါင္းမေမာ့ ပန္းမပန္
ဆႏၵစံအိမ္ၿပိဳလဲ
ေၾကကြဲၿခင္းးၿမစ္၊ ၿမဳပ္နစ္ခဲ့ရင္ေတာ့....
..ေ၀ဒနာကိုခြဲေ၀တူမွ်
သခၤ ါရနဲ႔ မာနအၿပိဳင္
မႏိုင္လို႔ရႈံး
ႏွလံုးသားႏု..စိတ္မခုေစ
ႏွစ္သိမ့္ေနဦးမွာေပါ့ေနာ္...။
...တစ္မ်ိဳးေတြးမိေသးတယ္အေမ
တကယ္လို႔မ်ား
ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုလြန္ေၿမာက္
ေၿခေထာက္ေတြမတ္မတ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ခ်ိန္
တစ္ေထာင့္ငါးရာအိမ္ အသစ္ကိုတပ္မက္
အေမ့အိမ္ကရုန္းထြက္ခဲ့ရင္ေတာ့...
.....ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕
ေပ်ာ္စရာအိပ္မက္တို႔ၿပိဳကြဲ
အခန္းထဲမွာ ညင္သာဆိတ္ဆိတ္
တံခါးေတြပိတ္ တရားေတြတိတ္
အရိပ္ေ၀၀ါး စိတ္ေထြၿပား
အံၾကိတ္ငိုေနမလားမသိ.....။ ။
(ဒီကဗ်ာကေလးကိုလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ကေရးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၅ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ညီမ မေနာ္ဟရီရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္လည္ရရွိခဲ့ပါတယ္။)
