မခိုင္လံုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား
ေအာင္ဒင္
၁၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂ဝဝဝ ခ်င္းမိုင္
သီခ်င္းဆိုသံေတြက
ေလညင္းနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းလာၾကတယ္ …
ညတည
အနက္ထည္ေကာင္းကင္ေအာက္က ည
အစိမ္းေရာင္ပန္းေတြၾကားက ည
ေမႊးရနံ႔ေတြလႊမ္းၿခံဳထားတ့ဲ ည
တဘဝစာ လွပေနေလရဲ႔ …
ဟိုမွာ
သူငယ္ခ်င္းက
ၿမိဳသိပ္ထားသမွ်ကို အန္ခ်
ဘဝအစရဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား
ဘဝခါးခါး အလြမ္းခါးခါး
ႏွင္းမ်ား နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား …
ေအးလိုက္တာ
ရာသီေအးစက္ ညဥ့္နက္နက္မွာ
ေဆာင္းသက္သက္ကိုသာလြမ္း
တမ္းမက္ေၾကကြဲ ရင္နင့္ဆဲ
မျပန္ရဲေတာ့တ့ဲ အေမ့အိမ္ …
ခြင့္လႊတ္ၾကပါ
ညေပါင္းမ်ားစြာကို ေဆာက္တည္ရာမ့ဲ ျဖတ္သန္း
ေတာင္တန္းႀကီးေတြ
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေတြ
လြင့္ေမ်ာအိပ္မက္ရွည္ေတြ
ေနေရာင္နဲ႔အတူ လြင့္ေပ်ာက္သြားလိုက္
အေမွာင္ထုနဲ႔အတူ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာလိုက္
ဒီလူကို တိုးတိတ္တိုက္ခိုက္ေနၾက
အလိုမတူပဲ လက္ခံခ့ဲရျပန္ပါၿပီ … ။
(ေရႊေဒါင္းေတာင္၊ ၂ဝဝဝ၊ ဒီဇင္ဘာ)
Monday, December 11, 2000
Unsound Excuses
Posted by Aung Din at 2:57 PM 0 comments
Labels: Poems
Sunday, November 26, 2000
To....Comrade Tu Naing
သို႔ … ရဲေဘာ္တူးႏိုင္
ေအာင္ဒင္/ဒတၳ
၂၆ ႏိုဝင္ဘာ ၂ဝဝဝ၊ ၅း၃ဝနာရီ (ညေန)၊ မဲေဆာက္
(မိုးၾကိဳး၊ ၂ဝဝ၁ ဇန္နဝါရီ၊ အမွတ္ ၁၇)
မီးခိုးေတြတလူလူလိပ္တက္
မင္းကေတာ့ ထြက္ခြာသြားခ့ဲၿပီ
ႏႈတ္မဆက္လက္မျပ
ဒါေပမ့ဲ … ထာဝရ။
မေမွ်ာ္လင့္ခ့ဲၾကပါဘူး
အခူးဆြတ္ခံပန္းတပြင့္လို
ၿပိဳကြဲေၾကမြ
သူစိမ္းေတြ ရဲ့ ေျမမွာ ျပာက်ရလိမ့္မယ္လို႔ …
ရဲေဘာ္ေရ
သြားႏွင့္ေပဦးေတာ့
အမွန္တရားဟာ အၿမဲတမ္းေနာက္က်တတ္တယ္တ့ဲ
တို႔ကေတာ့ေစာင့္တုန္း
အိပ္မက္ ရဲ့့ႏွင္းဆီေတာင္ကုန္းႀကီးမွာ
မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္တ့ဲအထိ ….
ဟိုး … အေဝး ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးေတြက
မင္းကို သတိရေနၾကမယ္
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႔မၿပီးဆံုးတ့ဲသီခ်င္းေတြကို
မင္း ရဲ့ေနာက္ဆံုးအသက္ ႐ႉသံနဲ႔ ဖြဲ႕စပ္လို႔
ရပ္တန္႔နားေနျခင္းမရွိတ့ဲ ေသာင္းရင္းျမစ္လို
တို႔ ဆက္လက္စီးဆင္းၾကမယ္ ….
ဒါေပမ့ဲလည္း
ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ညေတြဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္စံုလွပမွာ မဟုတ္ေတာ့ …. ။
(၂၃ ႏိုဝင္ဘာ ၂ဝဝဝ ေန႔က က်ဆံုးသြား၍ မဲေဆာက္သုႆန္တြင္ မီးသၿဂႌဳဟ္ခ့ဲရေသာ ရဲေဘာ္တူးႏိုင္သို႔ အမွတ္တရ။)
Posted by Aung Din at 3:02 PM 0 comments
Labels: Poems
Saturday, November 25, 2000
Touch
ထိေတြ႔မႈ
ေအာင္ဒင္/ဒတၳ
ႏိုဝင္ဘာ ၂၅၊ ၂ဝဝဝ
က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္ခ့ဲရင္ေလ
တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္ခ်င္ရဲ႔
က်ေနာ့္ကို ထိေတြ႔ပါ
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ႏူးႏူးညံ့ည့ံ ျငင္ျငင္သာသာ
လူတေယာက္က လူတေယာက္ကို ထိေတြ႔သလို
က်ေနာ့္ကို ထိေတြ႔ပါ
ျပန္ၿပီးသင္ၾကားပါရေစ
ဘဝရဲ႔ခံစားမႈမ်ား ….
ႏွစ္ေပါင္း ခုႏွစ္ႏွစ္ၾကာ
ဘဝကို မထိမေတြ႔ခ့ဲရ
ဘဝရဲ႔အထိအေတြ႔ကို မခံစားခ့ဲရ
မလြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ ေမ့ေလွ်ာ့ခံရျခင္းရဲ႔အဓိပၸါယ္သာ
သင္ၾကားနားလည္ခ့ဲရတယ္ …
လံုးဝ
အထိအေတြ႔ ကင္းမ့ဲခ့ဲသလားဆိုေတာ့
မဟုတ္ေသးဘူး
သတိမရခ်င္ပဲ
ခုထိ သတိရေနေသးတ့ဲ
ထိေတြ႔ ခံရမႈတစ္ခ်ိဳ႔ေတာ့ရွိရဲ႔
ပထမဆံုး သတိရမိတာက
လက္သီးဆုပ္ႀကီးေတြ
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႐ူးသြပ္တ့ဲလက္သီးဆုပ္ေတြ
ထိုးႏွက္
ထိုးႏွက္ (ထိုးႏွက္)
ရက္စက္စြာ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ
“မလုပ္ၾကပါနဲ႔
ေက်းဇူးျပဳၿပီး မလုပ္ၾကပါနဲ႔” … လို႔
အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ဖို႔ သတိရမိတ့ဲတိုင္ေအာင္ …
အဲဒီေနာက္
ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္လက္ၾကမ္းႀကီးမ်ား
ေန႔စဥ္ရက္စက္
“လက္ကိုေျမႇာက္္ ဖိနပ္ခြၽတ္
ေျခခြဲ ဒူးေကြး ခါးကုန္း”
အသံုးမက်တ့ဲ လက္ၾကမ္းႀကီးမ်ားရဲ့ ရွာေဖြေရး
အေဝးကို လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရတ့ဲ
ဂုဏ္သိကၡာ မာနနဲ႔ အရွက္တရား …
အဲ့ဒီလက္သီးေတြ မလိုခ်င္ဘူး
အဲ့ဒီလက္ၾကမ္းႀကီးေတြ မလိုခ်င္ဘူး
အ့ဲဒီလက္သီးဆုပ္ေတြနဲ႔ လက္ၾကမ္းႀကီးေတြ အထိအေတြ႔
မလိုခ်င္ဘူး
ဘဝရဲ႔ ယုယမႈကို ခံယူပါရေစ
ဘဝကို ထိေတြ႔ပါရေစ
ရွင္သန္မႈကို အသက္ရွင္လ်က္ ခံစားပါဒေစ
က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္ခ့ဲရင္ေလ
ေျပာလိုက္ခ်င္ရဲ႔
ဒီ .. ဒီမွာ … ဗ်ာ
ေက်းဇူးျပဳၿပီး က်ေနာ့္ကို ထိေတြ႔ ၾကပါ … လို႔
(ဘာသာျပန္ကဗ်ာ, Touch)
Posted by Aung Din at 2:51 PM 0 comments
Labels: Poem Translated