Burma: The Rise of Ethnic Parties in the Political System (Part II)

Myanmar’s Lower House in session during March 2013. Due to their projected representation in the parliament, ethnic groups will likely play a key role in determining the presidency in 2015. Source: Wikimedia user, Htoo Tay Zar, used under a creative commons license.

Burma: The rise of Ethnic Parties in the Political System
(Part II)

By Aung Din
(Posted at Center for Strategic and International Studies' Asia Policy Blog)
http://cogitasia.com/burma-the-rise-of-ethnic-parties-in-the-political-system-part-ii/

Given the power dynamics between Burma’s four key leaders ahead of the 2015 elections, political bargaining has begun in earnest. Coupled with the ruling elites’ renewed commitment to a federal structure, Burma’s ethnic parties will likely play a key role in determining who will hold the presidency and parliamentary speakerships. Here is the math:   

The Lower House of Burma’s parliament is formed with 440 representatives, of which 330 are elected from 330 townships and 110 appointed by the commander-in-chief. Among the 330 townships, 207 are located in the seven Burman-majority regions in central Burma, and 123 in the seven states of ethnic minority groups.

The Upper House is formed with 224 representatives, of which 168 are elected and 56 appointed by the commander-in-chief. With each region or state electing 12 representatives, the Burman-majority regions and ethnic states will each have 84 representatives in the Upper House.

In the bicameral Union Parliament, made up of the lower and upper houses, the makeup of the total 664 representatives can be divided as follows: 291 elected representatives from seven Burman-majority regions (44 percent), 207 representatives from seven ethnic-dominated states (31 percent) and 166 appointed representatives from the military (25 percent). 

	Lower House Seats	Upper House Seats	Union Parliament Seats	Percentage
Elected Representatives (Seven Regions, Central/South)	207	84	291	44%
Elected Representatives(Seven Ethnic States)	123	84	207	31%
Military Representatives	110	56	166	25%
Total	440	224	664	100%

Representatives from the ethnic minorities’ seven states represent 31 percent of total parliamentary seats. Ethnic groups recognize that the 2015 elections are their best chance to obtain leadership of state parliaments and have more representation in the Union Parliament.

Aung San Suu Kyi’s National League for Democracy (NLD) can be expected to win a landslide victory in the seven regions in central and southern Burma. But given her dwindling popularity in ethnic areas, especially in Kachin and Rakhine states, and growing political awareness among ethnic nationalities, chances of the NLD winning overwhelmingly in ethnic-dominated states are thin. As a result, ethnic political parties may be able to capture the majority seats in their states. If they can hold 25 to 30 percent of seats in the Union Parliament, their roles will be significantly improved.

The ruling Union Solidarity Development Party (USDP) will likely not win much, but it still can win a number of seats in central and southern Burma.  The party will have the support of the military if it fields incumbent Thein Sein as its presidential candidate. Since the military constitutionally holds 25 percent of seats in parliament, the USDP and military together may hold about 30 to 35 percent of the total seats in the Union Parliament.

Therefore, one potential outcome of the 2015 elections may be the formation of three power centers – the NLD, ethnic parties, and a combination of the USDP and military – each holding a third of seats in parliament. To become president, a candidate must secure at least 50 percent of the vote from members of parliament. Without support from ethnic political parties, neither the USDP nor NLD will easily win the presidency and chairmanships of the lower and upper houses.

  

In this context, ethnic minorities now have more power than ever before. But ethnic leaders hold different views over how to govern the country both at the national and local levels.

Some ethnic leaders want to divide Burma into eight states, meaning seven existing ethnic states and a single Burman-majority state. Some call for the current seven regions and seven states to reorganize as fourteen equal states. Others want to rewrite the constitution completely, and still others want to merely amend it.

Even so, ethnic leaders know very well they can hold significant bargaining power toward the Burman majority if they are united. They may decide to support any political parties or candidates that can promise to improve their status by addressing issues that matter most to ethnic groups, including greater distribution of powers to state governments and parliaments, revenue sharing of natural resources, and direct selection of state chief ministers by state parliamentary representatives.

All of these goals can only be met by amending the constitution, and it is the military who has power to satisfy or block constitutional demands by any groups. Therefore, the USDP and military may calculate that in order to stay in power, they will need to address constitutional provisions on ethnic issues in exchange for the support of ethnic political parties. 

Mr. Aung Din is a former political prisoner in Burma and currently living in the United States.

 

Burma: Federalism, Personality Bargaining, and the 2015 Elections (Part I)

Aung San Suu Kyi delivers a speech to her supporters in her constituency Kawhmu township, Myanmar. Political jockeying for power in Myanmar’s 2015 elections has begun in earnest. Source: Wikimedia user, Htoo Tay Zar, used under a creative commons license.

Burma: Federalism, Personality Bargaining, and the 2015 Elections (Part I)

By Aung Din
(Posted at Center for Strategic and International Studies' Asia Policy Blog)
http://cogitasia.com/burma-federalism-personality-bargaining-and-the-2015-elections-part-i/

The political landscape in Burma, also known as Myanmar, has changed since 2011 with the emergence of a purported civilian government and partially-civilian parliament. Forty nine years of dictatorial rule was replaced by civilian governing bodies set up according to the 2008 Constitution, which grants the military, known as the tatmadaw, effective power to control the system. The government has started to loosen tight control over the population and tried to legitimize its new political system by inviting opposition parties and ethnic armed groups to join parliament.

The ruling elites have begun to admit that development and prosperity will not be possible without ending the civil war with many of the country’s ethnic minority groups and improving the rights of ethnic nationalities, who make up 40 percent of Myanmar’s total population and occupy 60 percent of the total land area.

The concept of “federalism,” previously taboo to the military regime, is now an often-used talking point among the ruling elites, including President Thein Sein, and lower and upper house parliamentary speakers Shwe Mann and Khin Aung Myint. Even Senior General Min Aung Hlaing, commander-in-chief of the tatmadaw, has repeatedly said that since the country’s armed forces were formed with all ethnic nationalities in Burma, it can be called the Union (federal) tatmadaw. As a result, the role of ethnic minorities in Burma has increased dramatically on the new political playing field. No one will be able to claim the presidency in the 2015 elections without their support.

On March 26, President Thein Sein delivered a speech before the Union Parliament, known as the Pyidaungsu Hluttaw and consisting of the Lower House and Upper House, to commemorate  three years of his administration. In the speech, he raised some important issues regarding amendments to the constitution and the role of the armed forces in the country’s politics.

About the military, he said “Our armed forces will continue to play a role in our democratic transition. There is also the need for our armed forces to continue to be included [at] the political negotiation tables in finding solutions to our political issues. We will be able to steadily reduce the role of our armed forces as we mature in democracy and should there be progress in our peace building efforts.”

Regarding the Constitution, he said “We need to carefully study [it] from all perspectives: the background history, the essence and objective for each of the provisions of the Constitution and it is also important that we amend the Constitution in accordance with the provisions as prescribed in Chapter 12 of the Constitution.”

The next day, March 27, General Min Aung Hlaing delivered a speech at the commemoration of Armed Forces Day, also known and respected by the people of Burma as Revolution Day. He said “the armed forces is mainly responsible for safeguarding the Constitution, which can only be amended in conformity with Chapter 12.” Chapter 12 of the Constitution stipulates that it can only be amended with prior approval of more than 75 percent of the representatives in the Union Parliament. Twenty-five percent of the representatives are military officials appointed by the commander-in-chief.

On the day of President Thein Sein’s speech, Shwe Mann, who also chairs the ruling Union Solidarity and Development Party (USDP), and Aung San Suu Kyi, who leads the opposition National League for Democracy (NLD) and is a member of the Lower House, held a joint press conference in Naypyidaw. It was strange to see the leaders of the majority party and the supposed-to-be opposition party enjoying each other’s company.

During the press conference, they exchanged smiles, laughter, and happily supported each other while answering questions from journalists. Shwe Mann said he supports the call made by Aung San Suu Kyi to convene a four-person summit between President Thein Sein, Shwe Mann, General Min Aung Hlaing, and Aung San Suu Kyi to discuss constitutional amendments. Aung San Suu Kyi said she met with Shwe Mann frequently to discuss political issues, and that they “are rivals but not enemies.” Shwe Mann echoed it by saying “Yes, we met each other as colleagues for the parliament and country”.

Sides have now been chosen. Thein Sein and Min Aung Hlaing speak the same language while Shwe Mann and Aung San Suu Kyi stand together. This marks the emergence of two political rival groups in Burma, with four key leaders of the country playing in two two-person teams at a time when the next general election is less than two years away.

Knowing that amending the constitution to make her eligible to run for the presidency (she is now barred from running by a clause in the constitution which prohibits a senior official from having close relatives with foreign passports) requires support of the Burmese military, Aung San Suu Kyi has on many occasions tried to engage with Min Aung Hlaing.

But her methods of trying to get closer to him, such as through organizing mass rallies nationwide to call on the tatmadaw to support constitutional amendments, has actually made their relationship more difficult. By blaming Thein Sein for all the problems the country is facing, Aung San Suu Kyi has alienated the president and lost his respect. Furthermore, she has chosen to ally with Shwe Mann, Thein Sein’s arch rival and a man who also holds presidential ambitions.

Although he is a former general and was the third ranking leader in the previous military regime, Shwe Mann is not a favorite of the Burmese military. His close and cordial relations with Aung San Suu Kyi make him unpopular among senior USDP leaders and the military. Shwe Mann’s repeated efforts to undermine presidential power have compelled Thein Sein to reconsider his earlier decision not to run for a second term. In addition, it has driven influential leaders in the USDP, who have power to select the party’s candidate for the presidency, to convince Thein Sein, instead of Shwe Mann, to be their preferred presidential candidate following the 2015 general elections.

Now, the gloves are off. Aung San Suu Kyi’s hopes to become the next president are almost impossible without the support of the military, even if her party wins a landslide victory in the 2015 elections. Shwe Mann may hope that since she cannot be president, she may consider supporting him for the presidency. But judging from her dealings with Thein Sein and the military, Aung San Suu Kyi’s attitude is unpredictable. The two major parties, the USDP and NLD, will fight aggressively in the 2015 elections. However, the determining player in the races for the presidency and parliamentary speaker will be ethnic political parties.

Mr. Aung Din is a former political prisoner in Burma and currently living in the United States. Part II of his analysis will break down the rise of the ethnic minorities in Burma’s political process.

 

Burma's Parliament Watch Part (61)

(ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၁၉၂၊ ဧျပီလ ၁၀ ရက္၊ ၂၀၁၄၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၈)

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကို အနီးၾကည့္ အေ၀းၾကည့္

ေအာင္ဒင္

အပိုင္း (၆၁) ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးကို မ်က္ကြယ္ျပဳတဲ့ အမ်ိဳးသားပညာေရး ဥပေဒၾကမ္း (၂)

#အခန္း (၅) အေျခခံပညာကဏၰ

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ လက္ရွိအေျခခံပညာေရးစနစ္မွာ သူငယ္တန္းမွ ဒႆမတန္းအထိ အတန္းေပါင္း (၁၁) တန္းရွိျပီး ဒီအမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒၾကမ္းမွာ "အေျခခံပညာေရး၏ ေက်ာင္းပညာသင္ကာလမွာ သူငယ္တန္းျပီးသည့္ေနာက္ (၁၂) ႏွစ္ ျဖစ္ရမည္၊" လို႕ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ မတ္လ (၂၁) ရက္ေန႕အစည္းအေဝးမွာ သုံးခြျမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚစုစုလြင္က စာသင္ႏွစ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းမတိုးပဲ အရည္အေသြးျပည့္ဝတဲ့ သင္ၾကားေရးလုပ္ငန္းမ်ိဳးကို အရင္တည္ေဆာက္ဖို႕ အၾကံျပဳျပီး မူလျပ႒န္းခ်က္ကို "အေျခခံပညာေရး၏ ေက်ာင္းပညာသင္ကာလမွာ သူငယ္တန္းျပီးသည့္ေနာက္ (၁၂) ႏွစ္ေသာ ပညာသင္ႏွစ္ကို ဦးတည္ေဆာင္ရြက္မည္၊" လို႕ ျပင္ဆင္ရန္ အၾကံျပဳပါတယ္၊ ဆိုလိုတာက အေျခခံပညာကဏၰကို အခုအတိုင္း သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ (၁၁) ႏွစ္ပဲထား၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္းျမင့္ေအာင္အရင္လုပ္၊ ပညာေရးအဆင့္ျမင့္ျပီဆိုမွ (၁၂) တန္းစနစ္ေျပာင္းလို႕ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္၊ သူ႕အၾကံျပဳခ်က္ကို ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မီတီက ေထာက္ခံျပီး ဘယ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ကမွ မကန္႕ကြက္လို႕ အတည္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္၊

တကယ္ေတာ့ ပညာေရး အဆင့္အတန္းျမႇင့္ဖို႕ ဆိုရင္ အေျခခံပညာ (၁၂) တန္းအဆင့္အထိ ျပ႒န္းဖို႕လိုအပ္ပါတယ္၊ ကမၻာေပၚမွာ ပညာေရးအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအားလုံး အေျခခံပညာကို (၁၂) တန္း အထိ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ပညာဆက္သင္မယ္ဆိုရင္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြကို တိုက္႐ိုက္တက္ခြင့္မရပဲ အေမရိကန္က (၁၂) တန္းအဆင့္နဲ႕ညီဖို႕ လိုအပ္တဲ့ အတန္းေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကေန သုံးႏွစ္ေလာက္ အရင္တက္ရပါတယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘြဲ့တစ္ခုခုရျပီးသူေတြ အေမရိကန္မွာ ဘြဲ့လြန္တန္းတက္မယ္ဆိုရင္လည္း အေျခခံပညာအဆင့္မွာ (၁၂) တန္းထိ မတက္ခဲ့ရလို႕ သတ္မွတ္ပညာသင္ခ်ိန္ (Credit Hours) မျပည့္တာမို႕ ဘြဲ့လြန္တန္းကို တိုက္႐ိုက္တက္ခြင့္မရွိပဲ လိုအပ္တဲ့ အတန္းေတြအရင္တက္ရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ ပညာေရးအဆင့္ျမႇင့္ျခင္းနဲ႕ အေျခခံပညာကို (၁၂) တန္းအဆင့္ထိ သတ္မွတ္ျခင္းတို႕ဟာ တစ္ျပိဳင္တည္းလုပ္ရမွာပါ၊ တစ္ခုျပီးမွ တစ္ခုလုပ္ရမည့္ကိစၥမဟုတ္ပါ၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္က ဒီျပင္ဆင္ခ်က္ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ျပီး (၁၂) တန္းစနစ္ကို အတည္ျပဳသင့္ပါတယ္၊

အေျခခံပညာကဏၰမွာပဲ ေနာက္ထပ္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုက "အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားဖြဲ႕စည္းခြင့္" ျဖစ္ပါတယ္၊ အနည္းဆုံး အေျခခံပညာ အထက္တန္းအဆင့္မွာ ေက်ာင္းအလိုက္ လြတ္လပ္ေသာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခြင့္ရွိရပါမယ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားတည္ရွိမွ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးအကာအကြယ္ေပးႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈကာလမွာလည္း အေျခခံပညာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား တည္ရွိခဲ့ျပီး အဲဒီ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားစုစည္းလို႕ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ ဟံသာဝတီခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ေပၚထြန္းခဲ့ျပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားနဲ႕ အတူ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ့ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ "အေျခခံပညာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား လြတ္လပ္စြာဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခြင့္" ကို အေျခခံပညာကဏၰမွာ ျပ႒န္းခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ထည့္သြင္းသင့္ပါတယ္၊

#အခန္း (၆) အဆင့္ျမင့္ပညာကဏၰ

ဒီအခန္းမွာလည္း အဓိကလိုအပ္ခ်က္က "တကၠသိုလ္/ေကာလိပ္/သိပံၸ မ်ားအလိုက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား လြတ္လပ္စြာဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခြင့္ျပဳေရး" ျဖစ္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားထုကို အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ဆုံးက ေက်ာင္းသားကိုယ္စားျပဳအဖြဲ႕မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားလြတ္လပ္စြာ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္လႈပ္ရွားခြင့္ကို အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒၾကမ္းမွာ ထည့္သြင္းျပ႒န္းသင့္ပါတယ္၊

ဦးသိန္းညြန္႕ရဲ့ အဆိုျပဳခ်က္ကို ကန္႕ကြက္တဲ့ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မီတီက ေဒါက္တာစိုးမိုးေအာင္က "ဦးသိန္းညြန္႕တင္သြင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရးအဆိုဟာ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒနဲ႕ အေျခခံအားျဖင့္ မသက္ဆိုင္ပဲ တကၠသိုလ္ဆိုင္ရာဥပေဒမ်ားေပၚထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ထည့္သြင္းသင့္ေၾကာင္း" အေၾကာင္းျပပါတယ္၊ ဦးသိန္းညြန္႕က "အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒဟာ ပညာေရးဆိုင္ရာဥပေဒမ်ားအားလုံးရဲ့ ပင္မေရစီးဥပေဒျဖစ္တာမို႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရးကို မလြဲမေသြထည့္သြင္းျပ႒န္းသင့္ေၾကာင္း" တုန္႕ျပန္ပါတယ္၊ ဦးသိန္းညြန္႕ မွန္တယ္လို႕ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္၊  

"ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးကာကြယ္ေရး" နဲ႕ "ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရး" ျပ႒န္းခ်က္ေတြကို "ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳပညာေရးစနစ္" ကို တည္ေဆာက္မည့္ မည္သည့္ ပညာေရးဥပေဒမွာမဆို ထည့္သြင္းျပ႒န္းရမွာပါ၊ ျပီးေတာ့ "ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရး" ဟာ တကၠသိုလ္/ေကာလိပ္မ်ားသာမက အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥပါ၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ အားလုံးကို လႊမ္းျခံုတဲ့ "အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒ" မွာ ထည့္သြင္းျပ႒န္းရမွာပါ၊

#အခန္း (၉) ပညာေရးဆိုင္ရာ တာဝန္ႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ား

ဒီအခန္းမွာ ႏိုင္ငံသားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ မိဘႏွင့္ အုပ္ထိန္းသူမ်ား နဲ႕ ဆရာမ်ား၏ ပညာေရးဆိုင္ရာ တာဝန္ႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႕ပါတ္သက္လို႕ "ႏိုင္ငံေတာ္မွ သတ္မွတ္ထားေသာ အခမဲ့မသင္မေနရပညာေရးကို သင္ယူခြင့္၊ အရည္အေသြးအာမခံခ်က္ရွိသည့္ ပညာေရးကို ရယူပိုင္ခြင့္၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သင္ယူခြင့္ႏွင့္ ပါတ္သက္၍ လမ္းညႊန္မႈခံယူခြင့္၊ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးခြင့္၊ မိမိစိတ္ဝင္စားေသာ ဘာသာရပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိျပီး အရည္အခ်င္းကိုက္ညီပါက တက္ေရာက္ခြင့္ရွိျခင္း၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္းမ်ားကို တိက်စြာလိုက္နာျခင္း" စတဲ့ အခ်က္ေတြ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊

မပါဝင္တာကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း "ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးကာကြယ္ေရး" ေတြပါပဲ၊ ဒီအခန္းမွာ "ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို လြတ္လပ္စြာဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခြင့္ရွိျခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ နစ္နာမႈမ်ားကို တိုင္ၾကားပိုင္ခြင့္ရွိ၍ မွ်တမွန္ကန္၍ ထိေရာက္မႈရွိေသာ စံုစမ္းစစ္ေဆးအေရးယူမႈရရွိျခင္း" စတဲ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးျပ႒န္းခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းသင့္ပါတယ္၊

#အခန္း (၁၀) ပညာေရးစီမံခန္႕ခြဲမႈ

ဒီအခန္းမွာ "အမ်ိဳးသားပညာေရးေကာင္စီ" ဖြဲ႕စည္းျခင္းနဲ႕ ေကာင္စီရဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕တာဝန္မ်ားကို ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ေကာင္စီဖြဲ႕စည္းမႈနဲ႕ပါတ္သက္လို႕ "ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕သည္ ဤဥပေဒပါျပ႒န္းခ်က္မ်ားကို ထိေရာက္စြာအေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားပါဝင္သည့္ အမ်ိဳးသားပညာေရးေကာင္စီကို ဖြဲ႕စည္းရမည္၊' လို႕ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ဒီေကာင္စီမွာ ေက်ာင္းသားထုက အဆိုျပဳတဲ့၊ ေက်ာင္းသားထုကို ကိုယ္စားျပဳမည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ပါဝင္ခြင့္ရဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိန္တုံးက အစိုးရကဖြဲ႕စည္းတဲ့ ပညာေရးေကာင္စီေတြမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက အဆိုျပဳတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကို ပါဝင္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားထုရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဒီေကာင္စီထဲမွာ ပါဝင္ခြင့္ရမွ "ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳပညာေရးစနစ္" ဆိုတာ ပိုျပီးအဓိပၸာယ္ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျပ႒န္းခ်က္ကို "ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕သည္ ဤဥပေဒပါျပ႒န္းခ်က္မ်ားကို ထိေရာက္စြာအေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ အစိုးရမွ ေရြးခ်ယ္ေသာ သင့္ေလ်ာ္ေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားထုမွ အဆိုျပဳေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ပါဝင္သည့္ အမ်ိဳးသားပညာေရးေကာင္စီကို ဖြဲ႕စည္းရမည္၊" လို႕ ျပင္ဆင္ျပ႒န္းသင့္ပါတယ္၊

ဒီအခန္းမွာပဲ အမ်ိဳးသားပညာေရးေကာင္စီက "တကၠသိုလ္မ်ား၏ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေပးႏိုင္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားပါဝင္သည့္ လြတ္လပ္စြာရပ္တည္ေသာ အဆင့္ျမင့္ပညာ ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေရးေကာ္မီတီ တစ္ရပ္ကို ဖြဲ႕စည္းရမည္" လို႕ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ဒီေကာ္မီတီမွာလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢက အဆိုျပဳတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ ပါဝင္ခြင့္ရွိဖို႕လိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျပ႒န္းခ်က္ကို  "တကၠသိုလ္မ်ား၏ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေပးႏိုင္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားထုမွ အဆိုျပဳသူမ်ား ပါဝင္သည့္ လြတ္လပ္စြာရပ္တည္ေသာ အဆင့္ျမင့္ပညာ ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေရးေကာ္မီတီ တစ္ရပ္ကို ဖြဲ႕စည္းရမည္" လို႕ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္၊

ဒီအခန္းမွာပဲ "အဆင့္ျမင့္ပညာေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေရးေကာ္မီတီ၏ ေအာက္တြင္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕မ်ားကို လိုအပ္သလိုဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္" လို႕ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ဒီပညာရပ္ဆိုင္ရာအဖြဲ႕မ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါဝင္ခြင့္ရဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျပ႒န္းခ်က္ကို "အဆင့္ျမင့္ပညာေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေရးေကာ္မီတီ၏ ေအာက္တြင္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာပညာရွင္မ်ား၊ ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖင့္ လိုအပ္သလိုဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္" လို႕ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္၊

ဒီအခန္းမွာပဲ "အဆင့္ျမင့္ပညာ ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေရးေကာ္မီတီႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ တကၠသိုလ္မ်ား၏ စီမံခန္႕ခြဲမႈကို သက္ဆိုင္ရာတကၠသိုလ္မ်ားက လြတ္လပ္စြာစီမံခန္႕ခြဲေဆာင္ရြက္ရမည္" လို႕ ျပ႒န္းထားတာ ေက်နပ္စရာေကာင္းေပမည့္ "ဝန္ၾကီး႒ာန၏ စီမံခန္႕ခြဲမႈေအာက္ရွိ တကၠသိုလ္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ၾကီး႒ာနက စီမံခန္႕ခြဲေဆာင္ရြက္ရမည္" လို႕ ျပ႒န္းထားတာကေတာ့ ေက်နပ္ႏိုင္စရာမရွိပါ၊ ဒီျပ႒န္းခ်က္အရ သိပံၸႏွင့္ နည္းပညာဝန္ၾကီး႒ာန၊ က်န္းမာေရးဝန္ၾကီး႒ာန စတဲ့ အျခားေသာဝန္ၾကီး႒ာနမ်ားရဲ့ လက္ေအာက္ကိုေရာက္ေနတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ေဆးတကၠသို္္လ္စတဲ့ နည္းပညာနဲ႕ သက္ေမြးပညာတကၠသိုလ္ေတြ၊ ေကာလိပ္ေတြ၊ သိပံၸေတြမွာ လြတ္လပ္စြာစီမံခန္႕ခြဲပိုင္ခြင့္မရွိပဲ ဝန္ၾကီး႒ာနရဲ့ စီမံခန္႕ခြဲမႈကိုသာ နာခံေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ (Academic Freedom) ဆိုတာ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္၊ သိပံၸမ်ား အားလုံးနဲ႕သက္ဆိုင္ျပီး အဲဒီေက်ာင္းအားလုံးမွာ ေက်ာင္းအလိုက္ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖမ်ားပါဝင္တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားနဲ႕ သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းအလိုက္ လြတ္လပ္စြာ စီမံခန္႕ခြဲႏိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျပ႒န္းခ်က္ကို "ဝန္ၾကီး႒ာန၏ စီမံခန္႕ခြဲမႈေအာက္ရွိ တကၠသိုလ္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္မ်ားက လြတ္လပ္စြာစီမံခန္႕ခြဲေဆာင္ရြက္ရမည္" ဟု ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္၊

#အခန္း (၁၂) ဘဏၰာေရး

ဒီအခန္းမွာ အဆင့္ျမင့္ပညာေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းေရးေကာ္မီႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ႏိုင္ငံပိုင္တကၠသိုလ္မ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ရန္ပံုေငြ ရွာေဖြထူေထာင္ခြင့္ေပးထားေပမည့္ ဝန္ၾကီး႒ာနလက္ေအာက္မွ တကၠသိုလ္မ်ားကေတာ့ ဝန္ၾကီး႒ာနက ခြဲေဝေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဘဏၰာေငြနဲ႕ပဲ ရပ္တည္ရမွာျဖစ္ပါတယ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဝန္ၾကီး႒ာနရဲ့ လက္ေအာက္က တကၠသိုလ္မ်ားအားလုံးဟာ ဘဏၰာေရးနဲ႕ပါတ္သက္ရင္ အစိုးရကိုသာ မွီခိုရမွာျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို အစိုးရကို မွီခိုရပ္တည္ရျခင္းက သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းမ်ားရဲ့ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဝန္ၾကီး႒ာနလက္ေအာက္က ေက်ာင္းမ်ားမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ရန္ပံုေငြ ရွာေဖြထူေထာင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ ရွိရပါမယ္၊

ဒီအခန္းမွာပဲ "တကၠသိုလ္မ်ားသည္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ တရားဝင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ေဒသဆိုင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ား၊ ေစတနာရွင္မ်ား၏ အေထာက္အပံ့ သို႕မဟုတ္ အလႉေငြကို လက္ခံခြင့္ရွိသည္" လို႕ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ အလားတူပဲ၊ "အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ နည္းပညာႏွင့္ သက္ေမြးပညာသင္တန္း၊ သိပံၸ၊ ေက်ာင္းမ်ားသည္ တရားဝင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ေဒသဆိုင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ား၊ ေစတနာရွင္မ်ား၏ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ အလႉေငြကို လက္ခံခြင့္ရွိသည္" ဟု ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ မလံုေလာက္ပါ၊ ေစတနာရွင္ေတြရဲ့ ပညာေရးအတြက္ လႉဒါန္းေငြေတြအေပၚမွာ ဝင္ေငြခြန္သက္သာခြင့္ေပးမည့္ အာမခံခ်က္ ပါဝင္သင့္ပါတယ္၊ 

# ျပည္သူ႕အသံမပါတဲ့ ဥပေဒျပဳျခင္း

တိုင္းျပည္အတြက္ အင္မတန္အေရးၾကီးလွတဲ့ အမ်ိဳးသားပညာေရး ဥပေဒၾကမ္းကို ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးအတည္ျပဳတာ အလြန္ျမန္ဆန္လြန္းတယ္လို႕ ယူဆပါတယ္၊ မတ္လ (၁၂) ရက္နဲ႕ မတ္လ (၁၄) ရက္ေန႕ေတြမွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ပညာေရးျမႇင့္တင္မႈေကာ္မီတီနဲ႕ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ ပညာေရးဝန္ၾကီး႒ာနတို႕က သူတို႕သီးျခားဆီ ေရးဆြဲထားတဲ့ "အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒၾကမ္း" မ်ားကို တင္သြင္းၾကပါတယ္၊ မတ္လ (၁၄) ရက္ေန႕မွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မီတီက ဥပေဒၾကမ္းႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္းျပီး တစ္ခုတည္းျဖစ္လာတဲ့ ဥပေဒၾကမ္းကို မတ္လ (၂၀) ရက္ေန႕မွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကို တင္သြင္းပါတယ္၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒က အဲဒီ ဥပေဒၾကမ္းကို ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေလ့လာဖို႕ တစ္ရက္တည္းအခ်ိန္ေပးျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မတ္လ (၂၁) ရက္ေန႕မွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဥပေဒၾကမ္းမ်ားတင္သြင္းတဲ့ေန႕ကေန အတည္ျပဳတဲ့ေန႕အထိ အစအဆုံး (၉) ရက္ပဲၾကာပါတယ္၊ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ဥပေဒၾကမ္းကို ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မီတီက တင္သြင္းတဲ့ေန႕ကေန မဲခြဲဆုံးျဖတ္တဲ့ ေန႕အထိ (၂) ရက္ပဲ ၾကာပါတယ္၊

ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ဥပေဒၾကမ္းကို ေလ့လာဖို႕ တစ္ရက္ပဲ အခ်ိန္ေပးခဲ့တာမို႕ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဒီဥပေဒၾကမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာသုံးသပ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရခဲ့တာ အထင္အရွားျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီဥပေဒၾကမ္းကို ျပည္သူလူထုေလ့လာသိရွိအၾကံျပဳႏိုင္ဖို႕ ဆိုျပီး အစိုးရသတင္းစာေတြမွာ မတ္လ (၁၇) နဲ႕ (၁၈) ရက္ေတြမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္၊ ဥပေဒၾကမ္းကို မတ္လ (၂၁) ရက္ေန႕မွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲဆုံးျဖတ္တာမို႕ (၃) ရက္ေလာက္ ကာလအတြင္း ဘယ္ျပည္သူကမွ အၾကံျပဳႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ၊

မဲခြဲတဲ့အခါမွာလည္း ဦးသိန္းညြန္႕ရဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္ခ်က္အေပၚ မဲခြဲပံုက ထူးျခားပါတယ္၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးေရႊမန္းက ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မီတီဝင္မ်ားနဲ႕ အျခားေသာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားရဲ့ ျပင္ဆင္ခ်က္ေတြကို မဲခြဲရာမွာ "လႊတ္ေတာ္က ကန္႕ကြက္သူရွိပါသလား" လို႕ ေမးျပီး ကန္႕ကြက္လိုသူ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက မတ္တပ္ရပ္ျပရပါတယ္၊ မတ္တပ္ရပ္သူနည္းတာမို႕ (သို႕မဟုတ္) မရွိတာမို႕ အဆိုပါ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားအားလုံး အတည္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ ဦးသိန္းညြန္႕ရဲ့ အဆိုျပဳခ်က္ကို မဲခြဲရာမွာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ကန္႕ကြက္လိုသူမ်ားကို မတ္တပ္မရပ္ခိုင္းပဲ ထူးထူးျခားျခား ေထာက္ခံသူမ်ားကိုသာ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းပါတယ္၊ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ေထာက္ခံသူ (၃၂) ဦးသာ ရွိလို႕ ဦးသိန္းညြန္႕အဆိုအေရးနိမ့္ရတာပါ၊ တကယ္လို႕ အျခားျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားလိုပဲ ကန္႕ကြက္လိုသူေတြကိုသာ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းရင္ ရလာဒ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊

# ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ တာဝန္

အခုေတာ့ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးနဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားရဲ့ အခန္းကဏၰကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားတဲ့ "အမ်ိဳးသားပညာေရး ဥပေဒၾကမ္း" ကို "ဥပေဒ" ျဖစ္မလာေအာင္ တားဆီးဖို႕၊ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးနဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားရဲ့အခန္းကဏၰေတြကို အာမခံခ်က္ေပးတဲ့ "ဥပေဒ" တစ္ရပ္ျဖစ္လာေအာင္ စည္းရုံးလံႈ႕ေဆာ္ဖို႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားရဲ့ တာဝန္ျဖစ္လာပါျပီ၊ 

အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားရဲ့ အားေကာင္းညီညြတ္မႈ၊ ထိေတြ႕စည္းရုံးမႈေတြနဲ႕ "အသင္းအဖြဲ႕မ်ား မွတ္ပံုတင္ျခင္းဆိုင္ရာဥပေဒၾကမ္း" ကို အမ်ားလက္ခံႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ သတင္းမီဒီယာမ်ားကလည္း စုေပါင္းလက္တြဲျပီး ျပန္ၾကားေရးဝန္ၾကီး႒ာနက တင္သြင္းတဲ့ သတင္းမီဒီယာ ဥပေဒၾကမ္းပါ "စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကို ကန္႕သတ္တဲ့" ျပ႒န္းခ်က္ေတြကို ေလ်ာ့နည္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားထုနဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ား လက္တြဲျပီး လက္ရွိ "အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒၾကမ္း" ကို ေက်ာင္းသားထုလက္ခံႏိုင္တဲ့ "ဥပေဒ" ျဖစ္လာေအာင္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္စည္းရုံးၾကရမွာပါ၊

ေအာင္ဒင္
မတ္လ (၂၉) ၂၀၁၄