လူတစ္ေယာက္လိုလမ္းေလွ်ာက္၍ လူအခ်ိဳ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း
၁။
ငါတို႔
လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္….
ဘယ္မွ်ရယ္လို႔ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပဲ
ငါတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္…. ။
၂။
ငါတို႔ရဲ႔ေျခေထာက္ေတြက
ဒူးေထာက္႐ို႕က်ိဳးရတာထက္
လႈပ္ရွားသြားလာ
ေညာင္းညာရတာကို ပိုႏွစ္သက္သတ့ဲ…..
ငါတို႔လက္ေမာင္းေတြက
ေနာက္ပစ္ၿငိမ္သက္ရတာထက္
ဘယ္ညာလက္လႊဲ ရဲခ်င္သတ့ဲ ….
ငါတို႔မ်က္ဝန္းေတြက
ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္တ့ဲေလကို ၾကည့္ခ်င္သတ့ဲ ….
ဆံုးမစာအပုဒ္တေထာင္နဲ႔
ဟန္ေဆာင္ယဥ္ေက်းရတာထက္
႐ိုးသားမႈနဲ႔ေသြးထြက္ခ်င္သတ့ဲ ….
ဘာထဲမွာ ေနၿမဲေနရင္း
အသက္႐ႉသံေတြ ႀကီးျပင္းခ့ဲ
ရင္ခုန္သံေတြ ၿငိမ္းခ်င္းဖြဲ႔
စက္ရုပ္လို ကတတ္ခ့ဲၿပီပဲ ….
လူတစ္ေယာက္လို လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာ့
အခြင့္အေရး နည္းခ့ဲတယ္ … ။
၃။
ေရွ႔ေနာက္ဝဲယာက
လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတ့ဲ
ၿမိဳ႔ျပရဲ႔သရုပ္ေဆာင္မ်ားခင္ဗ်ား ….
ဘဝဆိုတာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားသမို႔
ေျခလွမ္းေတြေရွ႔မွာ
ခလုတ္ကန္သင္းေတြ ရွိေနမွာပဲ
ဝ့ံဝ့ံရဲရဲ လွမ္းၾကပါ …
ၿမိဳ႔ျပဇာတ္ခံုရဲ႔ တေထာင့္တေနရာမွာ
လက္ေလ်ာ့ေၾကကြဲခ့ဲရသူေတြပဲ မဟုတ္လား?
အထင္မွားမိရင္ ခြင့္လႊတ္ပ … ။
(ဟန္သစ္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၅)
2 comments:
ခ်ိဳသင္းလဲ ေနာက္ဆို လက္လႊဲလမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔မယ္။ ဒူးေထာက္ရတာထက္စာရင္ အရသာအမ်ားႀကီး ပိုရွိလို႔။
ကဗ်ာေလးက ေကာင္းလုိက္တာ အကိုေရ။
အရင္က ဒီကဗ်ာဖတ္တုန္းက သရုပ္ေဖာ္ပုံ မရွိပါဘူး။ ခုမွ ထပ္ထည္႔လိုက္တာ ထင္တယ္။
ဆရာဦး၀င္းေဖ ပန္းခ်ီကားေတြ အကုန္၀ယ္ထားတယ္ ထင္ပါ႔။
Post a Comment