အကြာအေဝး

အကြာအေဝး

ေအာင္ဒင္

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးျပီတဲ့
ျပကၡဒိန္အေဟာင္းကို ျဖဳတ္ခ်ျပီး
ျပကၡဒိန္အသစ္နဲ႕ အစားထိုးလိုက္တယ္…။

အသက္တစ္ႏွစ္ ပိုၾကီးလာတယ္
ခႏၶာကိုယ္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့
ေရာဂါဘယေတြ ပိုမ်ားလာတယ္
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ပိုမ်ားလာတယ္
ဆံပင္ျဖဴေတြ ပိုမ်ားလာတယ္
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ
ရွင္သန္ေနရဦးမယ္႔ ေန႕ရက္ေတြ ပိုနည္းလာတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပိုနည္းလာတယ္
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ပိုျပီး ေလ်ာ့နည္းလာေတာ့တယ္…။

တစ္ခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ
မိုးေကာင္ကင္ေပၚက ၾကယ္ေတြေႂကြသလို
ျဖဳတ္ခနဲ ေႂကြလြင့္သြားၾက
မိုင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အေဝးမွာ
ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ အခြင့္အေရးေတာင္ မရခဲ့
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ၊ ဘဝထဲက
ထာဝရ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၾက…။

တစ္ခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြေတြက
ဘဝ ဆိုတဲ့ ရထားရွည္ၾကီးရဲ့
အထက္တန္းတြဲစီး ခရီးသည္ေတြ
႐ိုး႐ိုးတန္းက မိတ္ေဆြကို
ဆင္းေတြ႕ဖို႕ သတိမရႏိုင္ၾက
႐ိုး႐ိုးတန္းခရီးသည္ က်ေနာ္ကလည္း
ခန္႕ျငားထည္ဝါလွတဲ့ အထက္တန္းတြဲကို
အလည္သြားဖို႕ မဝံ႕ရဲ
က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဘဝေတြမွာ
ကိုယ္ပိုင္အေရးကိစၥေတြနဲ႕
ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကတဲ့ သစ္ပင္ေတြနဲ႕
ကိုယ့္ဖာသာ အလုပ္မ်ားေနၾကတာလည္း ပါတာေပါ့
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
တစ္ေယာက္ဘဝထဲက တစ္ေယာက္ မသိမသာ ဆုတ္ခြာသြားၾက…။

က်ေနာ္ကေရာ
ရထားေပၚက ေမာင္းခ်ခံရမွာစိုးလို႕
႐ိုး႐ိုးတန္းလက္မွတ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ထားျပီး
ရထားသံလမ္းေဘးက
လမ္းေလွ်ာက္ေနရဆဲ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကို
အားတံု႕အားနာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း
သူတို႕ရဲ့ ဘဝေတြနဲ႕ ေဝးကြာခဲ့ရ…။

ဒီလိုနဲ႕
ဆုတ္ျဖဲခဲ့ရတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြ မ်ားလွေပါ့…။။။

(ဇန္နဝါရီလ ၅ ရက္၊ ၂၀၁၆)