BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Saturday, August 30, 2008

A Poem of a Modern-Day Student

ေက်ာင္းသားကဗ်ာ

ေအာင္ဒင္
(ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ အိုးေဝစာေစာင္၊ ၁၉၈၈ ေအာက္တိုဘာ)


စာသင္ခန္းထဲမွာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ဖူးတယ္
….
စာသင္ခန္းထဲမွာ
ဗားေတာ့ဘရက္ ဖတ္ဖူးတယ္

စာသင္ခန္းထဲမွာ
ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ဖူးတယ္

စာသင္ခန္းထဲမွာ
ဆရာဆူတာခံရဖူးတယ္


စာသင္ခန္းထဲ
စာေမးပြဲေျဖရမွာကို ေၾကာက္
စာအေမးခံရမွာကို ေၾကာက္
ပ်င္းစရာေကာင္းတ့ဲ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ႀကီးေတြကို ေၾကာက္
ရင္း
ေက်ာင္းအတန္တန္ေျပးဖူးတ့ဲ လူတစ္ေယာက္
ခုေတာ့ …
စာသင္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္
စာေမးပြဲေတြ ျပန္ေျဖခ်င္တယ္
စာသင္ခန္း
ငါလြမ္းတယ္ကြယ္ ….

ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ
စာေမးပြဲမရွိ
စာသင္ခန္းမရွိ
ျပ႒ာန္းစာအုပ္မရွိ
လက္နက္ကိုင္နည္းလမ္းနဲ႔
ၾကမ္းတမ္းတ့ဲငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုးေတြ ရွိတယ္
လူမ်ိဳးစုေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ရွိတယ္
သူတို႔ေတြနဲ႔ အတူလက္တြဲလို႔
စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ရင္ဆိုင္မယ္
ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္မယ္
အမိေျမကို ျပန္ရယူမယ္


ဒီမိုကေရစီရဲ႔
ေရႊေရာင္ဝင္းပတ့ဲလမ္းမ
ငါတို႔ေသြးစက္မ်ားက လမ္းျပေရွ႔ေဆာင္
ပန္းပြင့္မ်ားအားလံုးအတြက္ ေအာင္ပြဲ
ငါတို႔ေသြးနဲ႔ လဲရမယ္
….

မေဝးလွတ့ဲ
အနာဂတ္ရဲ႔ စာသင္ခန္းထဲ
ငါမရွိလည္း ငါရွိေနသလို
မင္းမရွိလည္း မင္းရွိေနသလို
သူမရွိလည္း သူရွိေနသလို


သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္ ….
စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ ေဝတိုင္း
ငါတို႔ကို သတိရပါ …
က့ံေကာ္ပြင့္ေတြ ပြင့္တိုင္း
ငါတို႔ကို သတိရပါ

သမဂၢအေဆာက္အဦသစ္ဖြင့္ပြဲ”
ငါတို႔ဝိဥာဥ္ေတြလည္း
ပါဝင္ဆင္ႏြဲပါရေစလား
…. ။ ။



A Day That Ended Successfully

ခက္ခက္ခဲခဲ ကုန္ဆံုးရတ့ဲေန

ေအာင္ဒင္
(ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၅)


မ်က္ႏွာသစ္တယ္
ေရေသာက္တယ္
တံခါးဝမွာ ထိုင္တယ္
ျမင္ႏိုင္သမွ်ေကာင္းကင္ကင္ကို ေငးေမာ
ခါးသက္ေသာအသံကို နားစြင့္
ဒီတစ္မနက္စာ အသင့္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ၿပီးမွ
ေတြ႔ေနက်ငွက္ကေလးေတြကို ႏႈတ္ဆက္
ေနေရာင္အလင္း ဝင္းျပက္
ငါခ်စ္မက္ျမတ္ႏိုးရာ ကမၻာ
ခုေတာ့လည္း အိပ္မက္ဆန္စြာ....

ေငးတယ္
အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ေတြ ေရာေထြး
တိုေတာင္းလွစြာ အကြာအေဝးကန္႔သတ္
ထပ္ခါတလဲလဲ က်က္မွတ္ရဆဲဝန္းက်င္
ငါဘာေၾကာင့္ အသက္ရွင္ေနပါလိမ့္...

ေတြးတယ္
ငယ္ဘဝနဲ႔ ငါ့ေငြလမင္း
လိႈင္းထေနတ့ဲ ျမျမက္ခင္း
ရင္းႏွီးေသာအၿပံဳးမ်ား ေအးစက္စက္
အဆိပ္ခြက္ကိုင္ထားေသာ လက္မ်ား
အမွန္တရားရဲ႔ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈ
တုပဖန္ဆင္းျခင္း အတတ္ပညာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိမ္ညာရာမွာသာ ေအာင္ျမင္ခ့ဲ...

လမ္းေလွ်ာက္တယ္
အေရွ႔မွအေနာက္ကို ေလွ်ာက္တယ္
အေနာက္မွအေရွ႔ကို ေလွ်ာက္တယ္
ၿပီး၊ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္
ေလွ်ာက္ရင္းေမာပန္း ေဟာဒီလမ္းမွာ
ေျခရာမ်ားလည္း ထပ္ခါထပ္ခါ...

ဘယ္ေလာက္ ေဆြးေျမ႔စရာေကာင္းသလဲ
ၾကယ္တံခြန္နဲ႔ ေဝးတယ္
သမုဒၵရာနဲ႔ ေဝးတယ္
ပစၥဳပၸန္နဲ႔ ေဝးတယ္
အနာဂတ္နဲ႔ ေဝးတယ္...

ေတြးျပန္တယ္ ၿပီးေတာ့၊ ေငးတယ္
ကံၾကမၼာကို မခ်င့္မရဲျဖစ္
စိတ္ညစ္ေၾကကြဲ၊ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲမ်က္ႏွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္မျမင္ရတာက်ေတာ့
ကံေကာင္းျပန္ေရာ...

ဒီလိုနဲ႔ ေမာပန္းသြားမွ
ဝတၱရားတစ္ခု ထမ္းေဆာင္ရသလို
ညေနစာကို မ်ိဳခ်ၿပီး
တံခါးဝမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္
ျမင္ႏိုင္သမွ် ေကာင္းကင္ကင္ကိုေငးေမာ
ခါးသက္ေသာအသံကို နားစြင့္
ဒီတစ္ညေနစာ အသင့္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ခုမွပဲ
ဒီတစ္ေန႔ဟာ၊ အေသအခ်ာ ကုန္ဆံုးသြားေတာ့တယ္
ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ပ။



Greeting to Some Human, While Walking like a Human


လူတစ္ေယာက္လိုလမ္းေလွ်ာက္၍ လူအခ်ိဳ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း


၁။

ငါတို႔
လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္
….

ဘယ္ကိုရယ္လို႔ ဦးတည္ခ်က္မထားပဲ
ဘယ္မွ်ရယ္လို႔
ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပဲ
ငါတို႔
လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္….


၂။

ငါတို႔ရဲ႔ေျခေထာက္ေတြက

ဒူးေထာက္
႐ို႕က်ိဳးရတာထက္
လႈပ္ရွားသြားလာ

ညာင္းညာရတာကို ပိုႏွစ္သက္သတ့ဲ…..

ငါတို႔လက္ေမာင္းေတြက

နာက္ပစ္ၿငိမ္သက္ရတာထက္
ဘယ္ညာလက္လႊဲ
ရဲခ်င္သတ့ဲ ….

ငါတို႔မ်က္ဝန္းေတြက

ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္တ့ဲေလကို
ၾကည့္ခ်င္သတ့ဲ ….

ငါတို႔ႏွလံုးသားက

ဆံုးမစာအပုဒ္တေထာင္နဲ႔

ဟန္ေဆာင္ယဥ္ေက်းရတာထက္

႐ိုး
သားမႈနဲ႔ေသြးထြက္ခ်င္သတ့ဲ ….

ဒါေပမယ့္လည္း
ထဲမွာနၿမဲေနရင္း
အသက္
႐ႉသံေတြ ႀကီးျပင္းခ့ဲ
ရင္ခုန္သံေတြ
ၿငိမ္းခ်င္းဖြဲ႔
စက္
ရုပ္လို ကတတ္ခ့ဲၿပီပဲ ….
လူတစ္ေယာက္လို
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာ့
အခြင့္အေရး
နည္းခ့ဲတယ္

၃။

ရွ႔ေနာက္ဝဲယာက
လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတ့ဲ

ၿမိဳ႔ျပရဲ႔သ
ရုပ္ေဆာင္မ်ားခင္ဗ်ား ….

အားပါးတရ, လက္လႊဲၾကပါ
ဘဝဆိုတာ

ဒဏ္ရာေတြနဲ႔
ဖြဲ႔စည္းထားသမို႔
ေျ
ခလွမ္းေတြေရွ႔မွာ
ခလုတ္ကန္သင္းေတြ
ရွိေနမွာပဲ
ဝ့ံဝ့ံရဲရဲ
လွမ္းၾကပါ

ခင္ဗ်ားတို႔လည္း
ၿမိဳ႔ျပဇာတ္ခံုရဲ႔
တေထာင့္တေနရာမွာ
လက္ေလ်ာ့ေၾကကြဲခ့ဲရသူေတြပဲ
မဟုတ္လား?
အထင္မွားမိရင္
ခြင့္လႊတ္ပ


အာင္ဒင္
(
ဟန္သစ္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၅)

A Lifeboat of A Father and A Son


သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ရဲ့ေလွ

ေအာင္ဒင္
(
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၄)

ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရေတြက
က်ေနာ္တို႔ေလွကို တိုးဝင္
႐ိုက္္ပုတ္
ႏွစ္ျမဳတ္ေတာ့မယ္
အေဖ ..

ဟိုးေတာင္ထိပ္မွာေတာ့
မိုးရိပ္တို႔ ညိဳ႔ေမွာင္ေန
ရဲ့
ရြာခ့ဲလို႔ရြာခ့ဲၿပီပဲ
….

ေရစီးသန္သန္ လိႈင္းထန္ထန္မွာ
ေလွနံရံကို က်စ္က်စ္ဆုပ္
က်ေနာ္တုန္လႈပ္ေနပါၿပီ ….

အလို

မ်က္ႏွာမပ်က္ပါလား …
တခ်က္မညိဳးပါလား
မိုးနဲ႔ေရစီးၾကားကေလွ
ေလွထဲက သားအဖ
က်ေနာ္က
ေၾကာက္လန္႔၊ တုန္လႈပ္၊ ေတြေဝ .. လို႔
အေဖက
႐ိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းလက္မ်ားမွ
လက္က်န္
ႂကြက္္သားနဲ႔
ေလွာ္တက္အားကိုး ေရကိုတိုး
သတၱိမာန ႏိုးၾကားေနရဲ႔ ….

က်ေနာ္ေတြးမိတယ္အေဖ
က်ေနာ့္မေမြးခင္ အႏွစ္ေလးဆယ္မွာ
အေဖ့ေလွ ဘယ္ႏွစ္ခါေမွာက္ခ့ဲၿပီးၿပီလဲ
ေရစီးထဲက ဘဝမာနနဲ႔
လူတေယာက္ရဲ႔ ထာဝရသတၱိ
စိတ္ဓာတ္ကို သံမဏိနဲ႔တည္ေဆာက္
ေရေအာက္နစ္ျမဳတ္ခ့ဲ နာရီမ်ားအတြက္
အေဖ့မွာ အိပ္မက္မရွိဘူးထင္ရဲ႔ ….

ဟုတ္က့ဲ
အေဖ
ေရစီးေတြၾကားထဲမွာ
မုန္တိုင္းထဲမွာ
အခက္အခဲေတြၾကားထဲမွာ
က်ေနာ္လည္း
ေလွာ္တက္ၿမဲၿမဲ ေလွာ္ရဲရမွာပ
စိတ္ခ် အေဖ …
က်ေနာ္တို႔ေလွ မနစ္ေစရဘူး