What's Gone Wrong with Democracy, Part (4)

 

(ေခတ္ရနံ႕မဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၂၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၄)

ဒီမိုကေရစီစနစ္ ဘယ္လိုမွားယြင္းေနသလဲ !!!!

The Economist (March 1, 2014)
 

(ဘာသာျပန္သူ၊ ေအာင္ဒင္)

အပိုင္း (၄) ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မွန္ကန္ေစျခင္း (Getting Democracy Right)

ဂ်ိမ္းမဲဒီဆင္ (James Madison)၊ ဂြၽန္စတူးဝတ္မီလ္ (John Stuart Mill) စတဲ့ ေခတ္ေပၚဒီမိုကေရစီစနစ္ ကို မူလတည္ေထာင္သူမ်ားရဲ့ အင္မတန္အံ့ဩစရာေကာင္းလွတဲ့ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သူတို႕ရဲ့ အျမင္က်ယ္မႈႈပါပဲ၊ သူတို႕ေတြက ဒီမိုကေရစီဟာ အင္မတန္အားေကာင္းလွေပမည့္ မျပည့္စံုေသးတဲ့ စနစ္တစ္ခု (A Powerful but Imperfect Mechanism) ျဖစ္တယ္လို႕ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္ရာမွာ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအလိုက္ လူေတြရဲ့ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းကို အစြမ္းကုန္အသုံးခ်ႏိုင္ေအာင္နဲ႕ လူေတြရဲ့ ဆန္႕က်င္တတ္တဲ့စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ပံုသြင္းတည္ေဆာက္ရမယ္လို႕ သူတို႕က ဆိုပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ စက္ယနၲယားတစ္ခုကို ထိန္းသိမ္းသလို အျမဲမျပတ္ ေခ်ာဆီထည့္ရမယ္၊ အေကာင္းဆုံးအလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အျမဲတမ္းရွိေနေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္၊ လိုအပ္သလို ညွိႏိႈင္းျပင္ဆင္လို႕ အလုပ္ျဖစ္ေစရမယ္လို႕ လည္းဆိုၾကပါတယ္၊

ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို စတင္တည္ေဆာက္စအခ်ိန္မွာ အျမင္က်ယ္ဖို႕ အထူးတလည္လိုအပ္လွပါတယ္၊ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ကာလအတြင္း ထြန္းသစ္စဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္မေအာင္ျမင္ရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခ်က္ကေတာ့ အစိုးရေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအေပၚ အထူးတလည္အေရးေပး အာ႐ံုစိုက္လြန္းျပီး ဒီမိုကေရစီအတြက္လိုအပ္တဲ့ အျခားအစိတ္အပိုင္းမ်ားကို လွစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဥပမာအားျဖင့္ အစိုးရရဲ့ အာဏာကို စစ္ေဆးထိန္းေၾကာင္းမႈ လိုအပ္ပါတယ္၊ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ အေျခခံအခြင့္အေရးေတြျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာေဟာေျပာခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာစည္းရုံးခြင့္ေတြ အာမခံခ်က္ရွိရပါမယ္၊ ေအာင္ျမင္မႈအရဆုံး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသစ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္သလဲဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ အဲဒီႏိုင္ငံေတြဟာ လူမ်ားစုဝါဒရဲ့ ဖ်ားေယာင္းမႈေတြ (Temptation of Majoritarianism) ကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္၊ ဆိုလိုတာက ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရျခင္းျဖင့္ လူမ်ားစုအႏိုင္ရပါတီက သူတို႕လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိျပီဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ၊ အိနိၵယႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က စလို႕ (အေရးေပၚအေျခအေနအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကလြဲရင္) ရွင္သန္ခဲ့ပါတယ္၊ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီမိုကေရစီဟာ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္လစလို႕ ရွင္သန္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ အႏိုင္ရသူလူမ်ားစုက လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ေရွာင္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္၊ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလုံးက အစိုးရရဲ့ အာဏာကို အကန္႕အသတ္တစ္ခုအတြင္းမွာ ထားျပီး လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ အေျခခံအခြင့္အေရးေတြကိုလည္း အာမခံခ်က္ေပးပါတယ္၊

ခိုင္မာအားေကာင္းတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေတြဟာ ကာလရွည္ၾကာတည္ျငိမ္မႈကို အေထာက္အကူျပဳ႐ံုတင္မက၊ ေက်နပ္မႈမရွိတဲ့ လူနည္းစုက အစိုးရကို ပုန္ကန္ဆန္႕က်င္မည့္ အလားအလာေတြကိုလည္း ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါတယ္၊ ဒီဖြဲ႕စည္းပံုေတြက ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားကို ပိုျပီးဆင္းရဲတြင္းနက္ေစတဲ့ အက်င့္ပ်က္ခ်စားမႈေတြကို တိုက္ဖ်က္ဖို႕ အားေကာင္းေစတယ္၊ တစ္ျပိဳင္တည္းမွာပဲ ထြန္းသစ္စဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ လူမ်ားစုက လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုျပီး အစိုးရရဲ့ အာဏာကို ပိုမိုခ်ဲ႕ထြင္အသုံးခ်လာတဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ဆုတ္ယုတ္မႈဆီဦးတည္ေနျပီဆိုတဲ့ ပထမဆုံး လကၡဏာျဖစ္ပါတယ္၊ အီဂ်စ္သမၼတေဟာင္း မစၥတာ ေမာ္စီက အီဂ်စ္ႏိုင္ငံရဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္ကို သူ႕ပါတီျဖစ္တဲ့ မူဆလင္ညီေနာင္မ်ားအဖြဲ႕က လူေတြနဲ႕ လႊမ္းမိုးေနရာယူဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ယူကရိန္းသမၼတေဟာင္း မစၥတာ ယာႏူကိုဗစ္ခ်္က ယူကရိန္းပါလီမန္ရဲ့ အာဏာကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ႐ုရွားသမၼတ မစၥတာ ပူတင္က ျပည္သူလူထုဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သုံးျပီး လြတ္လပ္ေသာႏိုင္ငံျပဳအဖြဲ႕အစည္းမ်ားရဲ့ အသံကို လွစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္၊ အာဖရိကတိုက္က ႏိုင္ငံ႕ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အႏိုင္ရအမ်ားစုအာဏာကို အၾကီးအက်ယ္အသုံးခ်ျပီး သမၼတသက္တမ္းကန္႕သတ္ခ်က္ကို ဖယ္ရွားတာ၊ ယူဂနၶာသမၼတ ယိုဝယ္ရိ မူစဲဗဲန္းနီ (Yoweri Museveni) ဆိုရင္ လိင္တူဆက္ဆံမႈအေပၚ ျပစ္ဒဏ္တိုးခ်ဲ႕တာ စသျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္၊

ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားက ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ အဲဒီလို ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ လြတ္လပ္မႈေတြကို ကန္႕သတ္တဲ့အျပဳအမူေတြကို သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြက က်ဴးလြန္ေနတာကို အမ်ားစုက ေထာက္ခံသည္ပဲထားဦး၊ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေဝဘန္ေျပာဆိုသင့္ပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ ဒီလို ဒီမိုကေရစီေဘာင္ထဲက ဒီမိုကေရစီမဆန္မႈေတြကို တကယ္တမ္း ေလ့လာသင့္သူေတြကေတာ့ ေခတ္ေပၚဒီမိုကေရစီကို ဖန္တီးသူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအၾကား ခိုင္မာအားေကာင္းတဲ့ အျပန္အလွန္စစ္ေဆးထိန္းေၾကာင္းမႈ (Robust Checks and Balances) ဟာ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခု တည္ေဆာက္ရာမွာ လူတိုင္း မဲေပးခြင့္ရွိဖို႕လို႕ပဲ မရွိမျဖစ္အေရးၾကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာကို သူတို႕ အသိအမွတ္ျပဳရမွာပါ၊ ထုံးတမ္းစဥ္လာမဟုတ္ပဲ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အာဏာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမည့္ အလားအလာရွိသူမ်ားဟာ အီဂ်စ္နဲ႕ ယူကရိန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေလ့လာျပီး သင္ခန္းစာယူႏိုင္ပါတယ္၊ တကယ္လို႕မ်ား မစၥတာ ေမာ္စီနဲ႕ မစၥတာ ယာႏူကိုဗစ္ခ်္တို႕ဟာ သူတို႕ရဲ့ အာဏာေတြကို ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံသားေတြကို ေဒါသထြတ္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူးဆိုရင္ အခုလို တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ့ က်န္တဲ့ ဘဝသက္တမ္းကို အက်ဥ္းေထာင္နဲ႕ အီဂ်စ္တရားရုံးေတာ္ေရွ႕ေမွာက္က တရားခံထိုင္ခံုေပၚမွာ ကုန္ဆုံးရမွာ မဟုတ္သလို တစ္ေယာက္ကလည္း တိုင္းျပည္ကေန ထြက္ေျပးရမွာ မဟုတ္ပါ၊

ဒီမိုကေရစီစနစ္ ခိုင္မာအားေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေနထိုင္သူမ်ားေတာင္မွ သူတို႕ႏိုင္ငံေရးစနစ္ရဲ့ ပိသုကာမ်ားကို နီးနီးကပ္ကပ္ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသင့္ပါတယ္၊ ကမၻာျပဳျခင္း (Globalization) နဲ႕ အင္တာနက္ေတာ္လွန္ေရး (Digital Revolution) ေတြက ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ့ ဂုဏ္ယူအားထားရတဲ့ အေျခခံအဖြဲ႕အစည္းအခ်ိဳ႕ကို ေခတ္ကုန္ဆုံးေစခဲ့ပါျပီ၊ ရင့္က်က္ခိုင္မာျပီးသား ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားအေနနဲ႕ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႕နဲ႕ ျပင္ပကမၻာမွာ ပ်က္စီးစျပဳေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ့ ပံုရိပ္ကို ျပန္လည္ရွင္သန္ေစဖို႕ သူတို႕တိုင္းျပည္မ်ားရဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ဖြဲ႕စည္းဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္၊ အခုဆို အေမရိကန္ အထက္လႊတ္ေတာ္မွာ ျပင္ဆင္လိုက္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြေၾကာင့္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ေယာက္ဟာ သမၼတအဆိုျပဳတဲ့ ရာထူးခန္႕အပ္မႈေတြကို အရင္ကလို အလြယ္တကူ ပိတ္ဆို႕တားဆီးလို႕ မရေတာ့ပါ၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့ ျပည္နယ္အခ်ိဳ႕မွာ အားလုံးပါဝင္ခြင့္ရွိတဲ့ အၾကိဳေရြးေကာက္ပြဲေတြကို စတင္ခြင့္ျပဳေနျပီး အရင္တုံးက အႏိုင္ရပါတီက တာဝန္ယူေရးဆြဲတဲ့ လႊတ္ေတာ္မဲဆနၵနယ္ နယ္နမိတ္ျပန္လည္ေရးဆြဲမႈကို လြတ္လပ္တဲ့ ေကာ္မရွင္လက္ထဲ အပ္လိုက္ၾကပါျပီ၊ အျခား သိသာထင္ရွားတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကလည္း အေျခအေနကို တိုးတက္ေစပါလိမ့္မယ္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ရန္ပံုေငြရွာေဖြျခင္းဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲမ်ားလုပ္ျပီး အားလုံးေသာ အလႉေငြထည့္ဝင္သူမ်ားရဲ့ အမည္နဲ႕ ထည့္ဝင္မႈပမာဏကို အမ်ားျပည္သူသိေအာင္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာရမယ္ဆိုရင္ အခြင့္အေရးေမွ်ာ္အုပ္စုမ်ားရဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားအေပၚ ဩဇာလႊမ္းမိုးမႈေတြ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ဥေရာပပါလီမန္က အမတ္ေတြအားလုံး သူတို႕ရဲ့ အသုံးစားရိတ္ကို ေဘာက္ခ်ာမ်ားနဲ႕ အတူတကြ တင္သြင္းဖို႕ စည္းကမ္းခ်မွတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္၊ အီတလီႏိုင္ငံရဲ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ခုမွာ ပါလီမန္အမတ္အေရအတြက္မ်ားလွျပီး အမတ္ေတြကို ေပးတဲ့ လစာေငြကလည္း မ်ားလွပါတယ္၊ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလုံးကလည္း အာဏာတူအဖြဲ႕အစည္းမ်ားျဖစ္လို႕ ဥပေဒတစ္ရပ္ျပ႒န္းအတည္ျပဳႏိုင္ဖို႕ ခက္ခဲလွပါတယ္၊

ဒါေပမည့္ ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုသူမ်ားဟာ ဒီ႕ထက္ပိုျပီး ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးဖို႕ လိုပါတယ္၊ အခြင့္အေရးေမွ်ာ္အုပ္စုမ်ား (Interest Groups) ရဲ့ လႊမ္းမိုးမႈကို ေရွာင္ႏိုင္မည့္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကေတာ့ အစိုးရက အမ်ားျပည္သူကို ေပးႏိုင္တဲ့၊ ေပးဖို႕လိုအပ္တဲ့ ကတိကဝတ္ေတြကို၊ တာဝန္ခံမႈေတြရဲ့ အေရအတြက္ကို ကန္႕သတ္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ျပည္သူလူထုရဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအေပၚ မယံုၾကည္မႈကို တုန္႕ျပန္ဖို႕ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအေနနဲ႕ ကတိနည္းနည္းပဲ ေပးဖို႕နဲ႕ အဲဒီကတိကို တည္ေအာင္ၾကိဳးစားဖို႕ျဖစ္ပါတယ္၊ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ဖို႕ အေရးၾကီးဆုံး ေသာ့ခ်က္ကို တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာရရင္ အစိုးရရဲ့ အခန္းကဏၰကို က်ဥ္းေျမာင္းေစျခင္းပါပဲ၊ 

ဒါဟာျဖင့္ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ သေဘာတရားပါ၊ အေမရိကန္ဖြဲ႕စည္းပံုကို ေရးဆြဲသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့ စတုတၳေျမာက္ သမၼတလည္းျဖစ္တဲ့ ဂ်ိမ္းမဲဒီဆင္ (James Madison) က ဒီလို ေျပာခဲ့ပါတယ္၊ "လူေတြက လူေတြကို ျပန္ျပီးအုပ္ခ်ဳပ္မည့္ အစိုးရတစ္ရပ္ဖြဲ႕စည္းမႈကို ေရးဆြဲတဲ့အခါ အၾကီးမားဆုံးအခက္အခဲက ပထမအဆင့္မွာ အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ ဖန္တီးေပးဖို႕လိုတယ္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္မွာ အစိုးရက သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္လည္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရွိဖို႕လိုတယ္"၊ "ကန္႕သတ္မႈရွိေသာ အစိုးရ" (Limited Government) ဆိုတဲ့ နားလည္မႈက ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျပီးတဲ့ေနာက္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကရာမွာ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ပါတယ္၊ ကမၻာ႕ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ၾကီးရဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုစည္းမ်ဥ္း (The United Nations Charter) (၁၉၄၅) နဲ႕ ကမၻာ႕လူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း (Universal Declaration of Human Rights) (၁၉၄၈) ေတြက ဘယ္တိုင္းျပည္ကမွ အမ်ားသေဘာတူေထာက္ခံပါတယ္ဆိုျပီး ကန္႕သတ္လို႕၊ ခ်ိဳးေဖာက္လို႕ မရတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႕ စံသတ္မွတ္မႈ(Rights and Norms) ေတြကို ျပ႒န္းေပးခဲ့ပါတယ္၊

အဲဒီအျပန္အလွန္စစ္ေဆးထိန္းေၾကာင္းမႈေတြ ျပ႒န္းဖို႕ အာဏာရွင္စနစ္ေပၚေပါက္လာမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြက တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ ဒီကေန႕မွာ၊ အထူးသျဖင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ အနၲရယ္ေတြကို ေဖာ္ျပဖို႕ မခက္ခဲလွပါ၊ အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ (အစိုးရ) ရဲ့ အရြယ္အစားၾကီးမားလာမႈပါ၊ အဆက္မျပတ္ခ်ဲ႕ထြင္ေနတဲ့ အစိုးရအာဏာက ျပည္သူလူထုရဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး အက်ိဳးစီးပြါးေမွ်ာ္အုပ္စုေတြကို ပိုျပီး ဩဇာရွိေစပါတယ္၊ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ကေတာ့ အစိုးရေတြဟာ သူတို႕ မျဖည့္ဆီးႏိုင္တဲ့ ကတိကဝတ္ေတြကို အလြန္အကြၽံေပး တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ပါတယ္၊ ကတိေတြကို မျဖည္႕ဆီးႏိုင္တဲ့အခါ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွ ေပးရမည့္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ (Entitlements) ဖန္တီးတာ (အခုမေပးရ ျပီးေရာ)၊ မူးယစ္ေဆးဝါးတိုက္ဖ်က္ေရးလို မႏိုင္ႏိုင္တဲ့ စစ္ပြဲေတြကို ဆင္ႏႊဲျပီး လူထုကို အာ႐ံုေျပာင္းေစတာေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္၊ အစိုးရနဲ႕ ျပည္သူ ႏွစ္ဘက္စလုံးက အစိုးရရဲ့ အခန္းကဏၰနဲ႕ အာဏာကို ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းနဲ႕ အစိုးရထံမွ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တာ (အစိုးရက ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာ) ကို ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းျဖင့္ ရရွိမည့္ ေရရွည္အက်ိဳးစီးပြါးေတြကို နားလည္လက္ခံသင့္ပါတယ္၊ 

ဥပမာအားျဖင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ေငြေရးေၾကးေရးမူဝါဒခ်မွတ္ျခင္းအာဏာကို အစိုးရမ်ားထံမွ လြတ္လပ္ေသာ ဗဟိုဘဏ္မ်ားကို လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနတဲ့ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈံးကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ အလားတူပဲ အခုအခ်ိန္ဟာ အစိုးရမ်ားရဲ့ အာဏာကို က်ယ္ျပန္႕မ်ားျပားလွေသာ မူဝါဒခ်မွတ္ျခင္းမ်ားမွ ေလွ်ာ့ခ်ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါျပီ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ခိုင္မာရင့္က်က္ျပီးသား ႏိုင္ငံမ်ားမွာလည္း ထြန္းသစ္စဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားနည္းတူ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပါတ္တဲ့ အျပန္အလွန္စစ္ေဆးထိန္းေၾကာင္းမႈအစီအစဥ္မ်ားနဲ႕ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရေတြရဲ့ အာဏာကို ကန္႕သတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္၊

အစိုးရေတြကိုယ္တိုင္က ကိုယ္႔ဖာသာ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႕သတ္တာကို နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဥပမာအားျဖင့္ ဆြီဒင္အစိုးရက သူ႕ႏိုင္ငံရဲ့ ဘတ္ဂ်က္ကို ႏွစ္အပိုင္းအျခားတစ္ခုအတြင္းမွာ ဝင္ေငြ၊ ထြက္ေငြမွ်တေစရမည္လို႕ ကတိကဝတ္ျပဳျပီး တင္းၾကပ္တဲ့ေငြေရးေၾကးေရးသုံးစြဲမႈ စည္းမ်ဥ္းေတြခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံမွာ ျပ႒န္းထားတဲ့ ဥပေဒတိုင္းကို အနည္းဆုံး (၁၀) ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လည္သုံးသပ္ျပီး လိုအပ္သလိုျပင္ဆင္ေရးဆြဲရမည့္ ကာလစည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ (Sunset Clauses) ေတြ ဥပေဒတိုင္းမွာ ထည့္သြင္းတာမ်ိဳး၊ အစိုးရကေန ဘယ္ႏိုင္ငံေရးပါတီကိုမွ ဘက္မလိုက္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေကာ္မရွင္တစ္ရပ္ကို ဖြဲ႕စည္းျပီး ေရရွည္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကို အၾကံျပဳေစတာမ်ိဳး၊ စသည္ျဖင့္ပါ၊ 

ဆြီဒင္ႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္တဲ့ ေကာ္မရွင္ရဲ့ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဝန္ထမ္းမ်ားရဲ့ "အျငိမ္းစားခံစားခြင့္ (Pensions) ရန္ပံုေငြ အမ်ားစုကို ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳဖို႕ (Private Pensions) နဲ႕ အျငိမ္းစားယူခြင့္အသက္သတ္မွတ္ခ်က္ (Retirement Age) ကို ႏိုင္ငံသားမ်ားရဲ့ လူ႕သက္တမ္းခန္႕မွန္းခ်က္ (Life-Expectancy) နဲ႕ ဆက္ႏြယ္သတ္မွတ္ဖို႕" စတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ရဲ့ အျငိမ္းစားလစာခံစားခြင့္ရန္ပံုေငြစနစ္ ျပိဳလဲပ်က္စီးမည့္အေရးမွ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ ခ်ီလီႏိုင္ငံဟာဆိုရင္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ့ အဓိကသယံဇာတပစၥည္းျဖစ္တဲ့ ေၾကးနီကို မတည္ညိမ္တဲ့ ေစ်းကြက္မွာ အက်ိဳးရွိရွိေရာင္းခ်ႏိုင္ျပီး ေၾကးနီေရာင္းခ်လို႕ရတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ပိုေငြေတြကို အခုခ်က္ခ်င္းသုံးစြဲေစခ်င္တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့ ဖိအားေပးမႈကိုလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ေရွာင္လႊဲႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ ခ်ီလီအစိုးရက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းျပည္ရဲ့ ဘတ္ဂ်က္မွာ ပိုေငြျပေစမည့္ တင္းၾကပ္တဲ့ ဘဏၰာေရးမူဝါဒေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ျပီး စီးပြါးေရးမတည္ညိမ္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေရး အၾကံေပးဖို႕ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားနဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါတယ္၊ 

အဲဒီလို ေရြးေကာက္ခံအစိုးရကိုယ္တိုင္က သူ႕ရဲ့ အာဏာကို သူ႕ဖာသာ ကန္႕သတ္ေလွ်ာ့ခ်တာဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အားနည္းေစႏိုင္တယ္ မဟုတ္လားလို႕ ေမးစရာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္၊ အျမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ လူထုေတာင္းဆိုသမွ် အားလုံးကို မလိုက္ေရာဖို႕ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ကိုယ္႕ကိုယ္ကို စည္းကမ္းသတ္မွတ္တာဟာ၊ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို စီးပြါးပ်က္ျပီး လူမႈေရးပ႗ိပကၡေတြဆီ တြန္းပို႕မည့္ စီးပြါးေရးမူဝါဒမ်ိဳးကို ျပည္သူေတြ မဲမေပးႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္တာ၊  လူမ်ားစုက အႏိုင္က်င့္ေနတဲ့ လူနည္းစုကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာေတြဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ပိုျပီးအားေကာင္းေစပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ ကြၽမ္းက်င္သူပညာရွင္မ်ားကို အားကိုးတာဝန္ေပးရာမွာလည္း အလြန္အကြၽံျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ရွိပါတယ္၊ ကြၽမ္းက်င္သူပညာရွင္မ်ားကို ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕စည္းျပီး အာဏာအခ်ိဳ႕ခြဲေဝေပးတဲ့ အခါမွာ အကန္႕အသတ္ရွိဖို႕လိုပါတယ္၊ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားရဲ့ မူဝါဒေရးရာအၾကံညဏ္မ်ားေတာင္းခံရာမွာလည္း ေငြေရးေၾကးေရးမူဝါဒလို၊ အျငိမ္းစားလစာရန္ပံုေငြဆိုင္ရာမူဝါဒလို ၾကီးမားတဲ့ အခန္းကဏၰအခ်ိဳ႕အတြက္သာ ျဖစ္သင့္ျပီး ေကာ္မရွင္ရဲ့ ေဆာင္ရြက္မႈေတြဟာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိရပါမယ္၊

ကြၽမ္းက်င္သူပညာရွင္မ်ားကို ကိုယ္စားျပဳအာဏာအပ္ႏွင္းျပီး မူဝါဒဆိုင္ရာ အၾကံျပဳခြင့္ေပးသလို သာမာန္ျပည္သူမ်ားကိုလည္း အေရးကိစၥအခ်ိဳ႕မွာ ဆုံးျဖတ္ခြင့္အာဏာေပးျခင္းျဖင့္ မွ်တေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ သတိျပဳရမွာက အင္အားၾကီးမားတဲ့ ကမၻာလုံးဆိုင္ရာ ျဖန္႕က်က္မႈ (Globalism)   နဲ႕ ေဒသဆိုင္ရာဦးစားေပးမႈ (Localism) အမႊာအေတြးအေခၚ ႏွစ္ခုကို လွစ္လ်ဴ႐ႈဖို႕၊ ဆန္႕က်င္ဖို႕မဟုတ္ပဲ လက္ခံျပီး စနစ္တက်အသုံးျပဳဖို႕နဲ႕ အက်ိဳးျပဳေအာင္ဖန္တီးဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီအေတြးအေခၚႏွစ္ခုကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မွ်မွ်တတ လက္ခံက်င့္သုံးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ခိုင္မာအားေကာင္းျပီးသား ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြကို အေပၚဘက္က တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ ကမၻာျပဳျခင္း၊ ေအာက္ဘက္ကေန တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးစီးပြါးေမွ်ာ္အုပ္စုမ်ားနဲ႕ အစိုးရမဟုတ္ေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားရဲ့ ျမင့္မားလာျခင္း (အေသးစားအာဏာမ်ား ျမင့္တက္မႈ) ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီကို ဆုတ္ယုတ္ေစႏိုင္မွာမဟုတ္ပဲ ပိုလို႕ေတာင္ အားျဖည့္အားေကာင္းေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊

အလက္ဆစ္ ဒီေတာ္ကူဗဲလ္ (Alexis de Tocqueville) က ေဒသဆိုင္ရာ ဒီမိုကေရစီက်င့္သုံးမႈဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မၾကာခဏဆိုသလို အေကာင္းဆုံးကိုယ္စားျပဳမႈျဖစ္တယ္လို႕  ျငင္းခ်က္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္၊ သူက "မူလတန္းေက်ာင္းေတြက သိပံၸပညာကို ကိုယ္စားျပဳျပီး ျမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီအစည္းအေဝးေတြ (Town-Meetings) က လြတ္လပ္မႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္" လို႕ေျပာပါတယ္၊ "အဲဒီအစည္းအေဝးေတြက လြတ္လပ္မႈဆိုတာကို လူတိုင္းလက္လွမ္းမီႏိုင္တဲ့ ေနရာကို သယ္ေဆာင္လာတယ္၊ အဲဒီအစည္းအေဝးေတြက လူေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဘယ္လိုအသုံးခ်ျပီး ဘယ္လိုခံစားၾကရမယ္ဆိုတာကို သင္ျပေပးတယ္၊" လို႕သူကေျပာပါတယ္၊ ပံုမွန္အားျဖင့္ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေတြဟာ လူထုေထာက္ခံမႈမွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျမင့္မားတတ္ၾကတယ္၊ ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြက အလက္ဆစ္ ဒီေတာ္ကူဗဲလ္ ရည္ညႊန္းတဲ့  ျမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီအစည္းအေဝးေတြကို ေခတ္ေပၚအဆင္အယင္နဲ႕ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖန္တီးျပီး ျပည္သူလူထုရဲ့ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားမႈ၊ ပါဝင္ပါတ္သက္မႈနဲ႕ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေတြကို တိုးျမႇင့္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ အဆုံးမရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံုကို လူတိုင္းက မဲေပးႏိုင္ၾကတာဟာ အက်ိဳးေမွ်ာ္အုပ္စုမ်ားရဲ့ အက်ိဳးစီးပြါးအတြက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမည့္ ေခတ္မီနည္းပညာေတြကို အသုံးခ်ျပီး ဒီမိုကေရစီက်င့္သုံးတာနဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲက မဲ႐ံုမွာ လူကိုယ္တိုင္မဲေပးျပီး ဒီမိုကေရစီကို တိုက္႐ိုက္က်င့္သုံးတာ ႏွစ္ခု တစ္ခုကိုတစ္ခု အျပန္အလွန္ စစ္ေဆးထိန္းေၾကာင္းႏိုင္ၾကတယ္၊ ဥပမာအားျဖင့္ လြတ္လပ္တဲ့ ဘတ္ဂ်က္ေကာ္မရွင္ေတြက ေဒသဆိုင္ရာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္နဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းအေျခအေနေတြကို ခန္႕မွန္းႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္၊ 

ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ အဲဒီလို ေရာယွက္က်င့္သုံးမႈေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႕ တိုးတက္မႈေတြရေနပါျပီ၊ အားတက္စရာအေကာင္းဆုံး ဥပမာကေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ (State of California) ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တိုက္႐ိုက္က်င့္သုံးျခင္းက ျပည္နယ္အသုံးစားရိတ္ျမႇင့္တင္ျခင္းနဲ႕ ဝင္ေငြခြန္ေလွ်ာ႕ခ်ျခင္းစတဲ့ အေရးၾကီးျပီး ရွုပ္ေထြးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ လူထုကို မဲေပးဆုံးျဖတ္ခြင့္ေပးေပမည့္ သက္ဆိုင္ရာ ပါတီတစ္ခုရဲ့ ပါတီဝင္မ်ားကိုသာ မဲေပးခြင့္ျပဳတဲ့ ပါတီကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း အၾကိဳေရြးေကာက္ပြဲေတြ (Primaries) နဲ႕ အာဏာရပါတီက ထင္သလို ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္တဲ့ လႊတ္ေတာ္မဲဆနၵနယ္ နယ္နမိတ္ျပန္လည္ေရးဆြဲျခင္းေတြက အစြန္းေရာက္မႈေတြကို ခိုင္မာအားေကာင္း ေစခဲ့ပါတယ္၊  ဒါေပမည့္ က်န္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္မွာ သိသာထင္ရွားတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္၊ ဒီ႕အတြက္ ရင္းႏွီးျမႇဳတ္ႏွံသူနဲ႕ လူသားအက်ိဳးျပဳအလႉရွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ နီကိုလပ္စ္ ဘားဂ္ဂရြန္ (Nicolas Berggruen) ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ၊ ဒီျပည္နယ္က အခုဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာလႈပ္ရွားမႈမ်ားရဲ့ ေရတိုအလားအလာကို တုန္႕ျပန္ေဆာင္ရြက္ဖို႕ "ေရရွည္အတြက္ စဥ္းစားေရးေကာ္မီတီ" (Think Long Committee) ဖြဲ႕ဖို႕ အဆိုျပဳထားပါတယ္၊ အရင္ကလို ၾကိဳတင္ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို ပါတီဝင္မ်ားအတြက္သာ ကန္႕သတ္မထားေတာ့ပဲ ျပည္နယ္သူ ျပည္နယ္သားအားလုံး ပါဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါျပီ၊ ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္မဲဆနၵနယ္မ်ား နယ္နမိတ္ျပန္လည္ေရးဆြဲေရးအာဏာကိုလည္း လြတ္လပ္တဲ့ ေကာ္မရွင္လက္ထဲ အပ္ႏွံလိုက္ပါျပီ၊ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုေငြျပေနတဲ့ ျပည္နယ္ဘတ္ဂ်က္ကိုလည္း ဝင္ေငြ၊ ထြက္ေငြ ညီမွ်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ၊ ဒီေအာင္ပြဲက သိပ္ကိုၾကီးမား လြန္းလို႕ ျပည္နယ္အထက္လႊတ္ေတာ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဒါရဲလ္ စတိုင္းဘတ္ (Darrell Steinberg) က " အိပ္မက္ မက္ေနသလိုပဲ " လို႕ေတာင္ ေျပာပါတယ္၊

အလားတူပဲ ဖင္လန္အစိုးရကလည္း လြတ္လပ္တဲ့ ေကာ္မရွင္တစ္ရပ္ကို ဖြဲ႕စည္းျပီး အျငိမ္းစားလစာရန္ပံုေငြစနစ္နဲ႕ပါတ္သက္လို႕ လိုအပ္တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို အၾကံေပးဖို႕ တာဝန္ေပးထားပါတယ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အီလက္ထေရာနစ္ ဒီမိုကေရစီ (e-Democracy) ကို လက္ခံဖို႕ ၾကိဳးစားေနပါတယ္၊ ၾကိဳးစားမႈတစ္ခုက အနည္းဆုံး ႏိုင္ငံသား ငါးေသာင္းက ေထာက္ခံတဲ့ (အင္တာနက္ေပၚက) အဆိုျပဳခ်က္တစ္ရပ္ကို ပါလီမန္က လက္ခံစဥ္းစားဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ၾကံ့ခိုင္သန္စြမ္းတဲ့အေျခအေနကို ျပန္ပို႕ဖို႕ အဲဒီလို (နည္းပညာနဲ႕ တိုက္႐ိုက္ဒီမိုကေရစီ ေရာယွက္က်င့္သုံးမႈ၊ အေပၚနဲ႕ ေအာက္ကို အကန္႕အသတ္နဲ႕ အာဏာခြဲေဝေပးျခင္း စတဲ့) စမ္းသတ္မႈေတြ အမ်ားအျပား လိုအပ္ေနပါေသးတယ္၊

တစ္ခ်ိန္တုံးက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ သမၼတၾကီး ဂြၽန္အဒမ္ (President John Adams) က ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္၊ "ဒီမိုကေရစီဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေရရွည္တည္တန္႕မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကာလတစ္ခုအတြင္းမွာ ျပဳံးတီးသြားမယ္၊ အေမာေဖာက္မယ္၊ ျပီးရင္ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသလိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသတ္ေသတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မရွိ ခဲ့ဘူး" တဲ့ (Democracy never lasts long. It soon wastes, exhausts and murders itself. There never was a democracy yet that did not commit sucide.) ၊ သူ အၾကီးအက်ယ္မွားခဲ့ပါျပီ၊ ဒီမိုကေရစီဟာ ၂၀ ရာစုႏွစ္ရဲ့ အေတြးအေခၚမ်ား ပ႗ိပကၡမွာ အၾကီးမားဆုံး ေအာင္ျမင္သူပါ၊ ဒါေပမည့္ ၂၀ ရာစုႏွစ္တြင္းမွာ ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့သလိုပဲ ၂၁ ရာစုႏွစ္မ်ားမွာ ဆက္လက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ဖို႕ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္စအခ်ိန္မွာ ဂ႐ုတစိုက္ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ လိုအပ္သလို ဒီမိုကေရစီစနစ္ အတန္ငယ္ရင့္က်က္ခိုင္မာလာခ်ိန္မွာလည္း ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊။